فلسفه آفرینش(1)

با سلام. خوشحالم که دوباره بعد از یه غیبت چند ماهه می تونم در خدمتتون باشم و کمی در مورد اساس اصول عقایدمون با هم صحبت کنیم.

اول یه مرور کوتاه روی مباحث قبل داشته باشیم. اول که وارد بخش خرجی سفر شدیم یه نگاه کلی به انسان انداختیم، یاد گرفتیم که چرا تو وجود انسان روح وجود داره و این روح یه سری ویژگی ها داره مثل مجرد بودن، و با کمک همین ویژگی های روح مسئله معاد مطرح شد. بعد از اون سرشت مشترک انسانی مطرح شد و کمی هم در مورد فطرت صحبت شد و امور فطری انسان بیان شد. بعد از اون هم گفتیم که این انسان با این همه کمالات جاش کجای آفرینش هست و چی داره که باعث می شه جاش اونجا باشه و کلا آدمیزاد چی داره که بقیه ندارند. بعد از اون هم در مورد اومانیسم صحبت کردیم و گفتیم که چی شد که خداوند رو از محوریت آفرینش برداشتند و انسان رو سرجاش گذاشتند؛ اصلا چی شد که این نظریه شکل گرفت و چه پیامدهایی داشت و ... . این یه خلاصه ای بود از بحث های قبل.

اما بحث این مطلب ما به این می پردازه که اصلا فلسفه آفرینش چیه و چرا خداوند اراده کرد که این دنیا رو درست کنه؟ یا اینکه چرا انسان رو این دنیا اومد و اصلا معنی این زندگی چیه؟ احتمالا تو سه تا مطلب می تونیم کامل این مسئله رو توضیح بدیم، انشاالله.

می دونید جواب این سوالات کی به درد ما می خوره؟ وقتی که سوال ما از فلسفه آفرینش شروع بشه و آخرش بتونیم یه معنایی برای زندگی پیدا کنیم. همه ما حتما به این فکر کردیم که چرا به این دنیا اومدیم و آخرش قراره کجا بریم. این سوالات وقتی بیشتر ذهن ما رو مشغول می کنه که رنج و سختی های ما تو زندگی بیشتر از حد تحمل و توقع ما بشه. تو این شرایطه که آدم با خودش فکر می کنه که با این همه سختی و شکست و درد و رنج، این زندگی چه ارزشی داره و چرا باید آدم این زندگی رو ادامه بده. بعضی ها همین جا کم میارن و به زندگی بد بین می شن و به پوچ گرایی می رسند. این آدم ها تو این زندگی جز شر و فلاکت و بدبختی چیز دیگه ای نمی بینند و دیده شده بعضی دست به خودکشی می زنند.

تو این مطلب تلاش داریم که با استفاده از دستورات دین اسلام به این سوالات جوابای به درد بخوری بدیم، انشاالله.

قبل از این که به سوالای مربوط به فلسفه آفرینش بخوایم جواب بدیم باید اول بفهمیم که چرا اصلا این سوالات پرسیده می شه و چی ما رو اذیت می کنه که می خوایم دلیل این دنیا و آفرینش رو بدونیم. این عامل ها چند دسته هستند:

1- دلیل اول اینه که آدمیم. آدم به خاطر آدم بودنش همیشه مشغول فکر و سوال پرسیدن از چیزایی که نمیدونه هست و چی مبهم تر و البته بهتر از فلسفه آفرینش؟

2- دلیل دوم اینه که هیچ چیزی تو زندگی ما دائمی و همیشگی نیست. آدم با یه غوره سردیش میشه و با یه مویز گرمیش میشه. غم و شادی پشت سر همدیگه میان و میرن و آدم واقعا توش میمونه که توی این ناپایداری ها زندگی اصلا چه ارزشی داره.

3- مرگ. آدمیزاد یه چند مدت میاد توی این زندگی و خوشی ها و ناخوشی هایی رو می بینه و بعدش یه جوری می میره که انگار هیچ وقت زنده نبوده. پس حالا که همه خاک شدند و هممون قراره خاک بشیم، این زندگی به چه درد می خوره؟

4- همه ما تو زندگیمون یه سری اهداف داریم و دوست داریم به اهدافمون برسیم. ولی بعضی ها فکر می کنند که اون اهدافشون هدف مطلق حیاتشون هست و عاشق اون می شن. ولی وقتی به اون هدف ها نمی رسند و شکست می خورند زندگی برای اونا بی معنی می شه.

5- بعضی وقت ها هم می شه که افرادی که توی یه محیط نامناسب دنیا میان و بزرگ میشن و دائم با مشکلات مالی، اقتصادی، فرهنگی یا امنیتی دست و پنجه نرم می کنن، ناچارا از خودشون می پرسن که نتیجه این عمر پر از بدبختی چیه؟

 

امیدوارم تونسته باشم صورت سوال رو خوب براتون جا بیندازم. امیدوارم تا هفته دیگه که انشاالله ادامه مطلب رو با همدیگه پیش می بریم یه خورده این سوالات ذهن شما رو هم درگیر کنه. نظر هم اگر که داشتید بذارید. خداحافظ تا هفته آینده.